مدح و ولادت حضرت زهرا سلام الله علیها
صـبــح شــور آفـریـن مـیــلادت لحـظه ها چون فـرشتگـان شـادند چـار تـن بـانـوی بـهـشـتــی هــم گـل فـشـانـدند و دل ز كف دادند داد فـرمــان، خـدا بـه پـیـغـمـبـر كـه: «فَـصَـلِّ لِــرَبِّـكَ وَ انـحَـر» مـثـل «حـوّا» شـمـیــم جـنّـت را «مریم» آن جا به یك اشاره گرفت بوسه بر خاك پایت «آسیـه» زد دامنت را به شوق، «ساره» گرفت جـز تـو ای مـعـنـی «كـلام الله» كـیـسـت شـایـسـتـۀ «سلام الله»؟ ای وجودی كه در كـمـال شهـود هستی ات نورِ عـالمِ غـیـب است نـام پــاك تـو بـی وضــو بُــردن نزد اصحابِ معرفت، عیب است بـا عــلـی نُـه بـهـار پــیــوسـتــی دَرِ خـواهش به روی خود بستی بـه خـدا، خــانـۀ گِــلــیــن تـو را اشـتـیـاق حـبـیـب، پُـر كرده ست عـطـر ناب « لِـیُـذهِـبَ عَـنـكُـم » بوی« امَّن یُجیب » پُر كرده ست حلقه زد گرد چهره ات چون ماه هـــالــۀ « اِنَّـــمــا یُـــریـــدُ الله » لطف سرشارت، ای عصارۀ وحی خستگان را به مهر، تسكـیـن داد تا سه شب، قوت خویش را هر شب به یـتـیـم و اسـیـر و مسكـیـن داد در شگفت از تو قـدسیـان مـاندند سـورۀ نـور و هـل اتـی خـواندند چه كسی می‌بَـرد گـمـان كه خـدا بـه كـنــیــز تـو رتــبــۀ كــم داد؟ فـضـه شـد مـیـهـمـان مـائــده ای كه خدا پیش از این به مریـم داد مـی‌تـوان بـا مـحـبـت تـو رسـیـد به رهـایـی به روشـنـی بـه امـیـد نیـمـه شب ها كه در دل محـراب ذكــر آیــات نـــور داشـــتـــه ای ای نـمـازت نـهــایـت مــعــراج! عرش را پشت سـر گـذاشتـه ای بـاغ سـجـاده غـرق عطر تو بود هـمـه آفـاق، زیـر چـتـر تـو بـود صلح سبز«حسن» كه جـاری شد چـشـمـه در چشمه از پیامت بود نـهـضـت سـرخ روز عــاشــورا شـعـلـه در شعـله از قـیـامت بود خطبه را زینب از تو چون آموخت سخـنـش ریـشـۀ سـتـم را سوخت ای دلـت در كـمـال بــی رنـگــی از هـمـه كـائـنـات، رنـگـیـن تر! بـــــود بـــــار امــــانــت از اول روی دوشت ز كـوه، سنگـین تر تــو مــنــزّه تــریــنِ زن هــایــی بـر بـلـنــدای نـــور، تــنــهــایــی بـا هـمـان دست عــافـیـت پــرور كـه پــرســتــاری پـــدر كـــردی از امـــام زمـــان خــــود، یــاری در هــیـاهــوی پـشـت در كـردی سـرمــۀ دیــده، خـاك پــایـت بــاد هــمـه هـسـتـی ام فــدایـت بــاد... |